«گاهی اوقات اندوه سنگ پاره خردی؛ ورای تحمل کوه در خواب کبوتر است...»
ساده بود؟!نه...دشوار...
آنقدر که عرق از تنت جاری شود.از تمام تنت.از تقلای درک این داشتن و نداشتن....جوری "می آیی" که برای همیشه بمانم...که "مرجان تو" بمانم...
نه.داستان این نبود؛نیست...به خدا! که لحظه ها را اصلا چه نیاز به «عنوان»!
این «لحظه های گریز پا»...
که در آن نفهمی صبح و شب کی بهم گره خوردند...«یکی شدند و یگانه»! "تو" فهمیدی؟! نه!داشتن یا نداشتن؛ مساله این نیست...که اصلا این لحظه ها را چه نیاز به مالکیت.به داشتن.جاری هستند در "تو"...در"من"...تو بگو «تمامیت خواهی»!همین است خب.تمامیت لحظه ها جاری است در"آن لحظات" غیر منتظره...در آن میانه؛که میانه ای هم نیست!هست؟یگانگی که میانه ندارد؛نمی شناسد.....خطوط موازی ما هم، خب اینطور به هم رسیده اند...!
به یقین هیچ زمان مرا "اینگونه" نمی یابی..."طلب بوسه" در پنهانی ترین زوایای مغزم هم نمی گنجید!نمی گنجید.......
من اما«تو را خوب می شناسمت ری را»! اندازه همان لحظه گریز پا!
« من؛همین من ساده...باور کن»!
پ.ن2: از "علق" یا که از "عشق"...در شک بین لام و شین مانده ام!
پ.ن3: به این فکر می کنم که حتما "چیزی" هست که "دیگران" انقدر بی تاب آن می شوند..."نگاهمان" را می گویم...معتکف"این"شویم...!بعید می دانم به "آن" نرسیم...!
بعد نوشت:رفت و دیگر نه بر قفاش نگاه .....دلی از ما ولی خراب ببرد ! درگذشت ناگهانی "پرویز مشکاتیان" ، بزرگ نوازنده سنتور ایران را تسلیت می گویم. استاد نیمه کاره مضرابهایش را رها کرد و رفت....روحش شاد
سیگار هنوز هم بود اما ذات سیگار هم یکبار مصرف بودن است. برای یکبار دود کردن و تمام. از پس آنهمه اتفاق و آن روزهای پر از خیالهای غریب، غروبهای مشترک و کتاب دست به دست کردن یک لیوان یکبار مصرف باقی ماند فقط، اینبار اما بدون جدول، بدون غروب، بدون خیال های مشترک. تنها فرقش این است که زمانه عوض شده و لیوانهای یکبار مصرف را به جای مواد پلاستیکی نامرغوب آن زمان از کاغذ فشرده می سازند به سلامتی محیط زست و گور بابای یکی بود یکی نبود. روزی چند نفر نشسته بودند...
چرا نیستی !!!!؟؟؟
شما که بهتر می دونید...
کجایی خانوم به ما سر نمیزنی!؟! دانشگاه هم که نمی آی؟!؟ نکنه فرار کردی خارج کشور!؟!
در کل، بنما ای رخ که...
می یام امیر جان...سرم شلوغه به شدت! نه بابا ایشالله وقت فرار با هم دیگه می ریم.