«گاهی اوقات اندوه سنگ پاره خردی؛ ورای تحمل کوه در خواب کبوتر است...»
ساده بود؟!نه...دشوار...
آنقدر که عرق از تنت جاری شود.از تمام تنت.از تقلای درک این داشتن و نداشتن....جوری "می آیی" که برای همیشه بمانم...که "مرجان تو" بمانم...
نه.داستان این نبود؛نیست...به خدا! که لحظه ها را اصلا چه نیاز به «عنوان»!
این «لحظه های گریز پا»...
که در آن نفهمی صبح و شب کی بهم گره خوردند...«یکی شدند و یگانه»! "تو" فهمیدی؟! نه!داشتن یا نداشتن؛ مساله این نیست...که اصلا این لحظه ها را چه نیاز به مالکیت.به داشتن.جاری هستند در "تو"...در"من"...تو بگو «تمامیت خواهی»!همین است خب.تمامیت لحظه ها جاری است در"آن لحظات" غیر منتظره...در آن میانه؛که میانه ای هم نیست!هست؟یگانگی که میانه ندارد؛نمی شناسد.....خطوط موازی ما هم، خب اینطور به هم رسیده اند...!
به یقین هیچ زمان مرا "اینگونه" نمی یابی..."طلب بوسه" در پنهانی ترین زوایای مغزم هم نمی گنجید!نمی گنجید.......
من اما«تو را خوب می شناسمت ری را»! اندازه همان لحظه گریز پا!
« من؛همین من ساده...باور کن»!
پ.ن2: از "علق" یا که از "عشق"...در شک بین لام و شین مانده ام!
پ.ن3: به این فکر می کنم که حتما "چیزی" هست که "دیگران" انقدر بی تاب آن می شوند..."نگاهمان" را می گویم...معتکف"این"شویم...!بعید می دانم به "آن" نرسیم...!
بعد نوشت:رفت و دیگر نه بر قفاش نگاه .....دلی از ما ولی خراب ببرد ! درگذشت ناگهانی "پرویز مشکاتیان" ، بزرگ نوازنده سنتور ایران را تسلیت می گویم. استاد نیمه کاره مضرابهایش را رها کرد و رفت....روحش شاد
نه!جرات فهمیدن نداشتم.ندارم هنوز هم.می خواستم«طوری از کنار زندگی بگذرم که نه زانوی آهوی بی جفت بلرزد نه این دل ناماندگار بی درمان»...نه!آقای آغداشلو!حق با شماست.«همانی نشدیم که می خواستیم»شدیم؟شاید وقتی دیگر.
حالا که کوچه ها همه سیاه پوشند...نه!این را نمی خواستم بگویم.حالا که کوچه ها همه یا بن بستند یا به خیابان می رسند...نه این را هم که خوب می دانید!دیگر چه می ماند جز اینکه شب ها همه ـ شب یلدا ـست که هی در آن «همدم غم شبونه» بخوانم و هی «نیاید آن که قرار بود»...حالا شما هم بگویید:«شما را چه به قول وقرار!»باز هم حق با شماست.مارا چه به قول وقرار...آخر می دانید:
«زن بی حجاب نداریم...زن باحجابم نداریم...
مرد بی غیرت نداریم...مرد باغیرتم نداریم...
نداریم...نداریم...نداریم...
تولد یه بچه اس...اما بچه هم نداریم...»
درد از «بی ترانه خواندن»است.شما که خوب می فهمید! "تو" که خوب می فهمی...
پ.ن۲: خواستم بگویم ٬ خوش به حال تو که حداقل شب تولدت شانه ای بود که پنهان از نگاه پرسشگر دیگران٬ پشت چراغ قرمز های عزیز این تهران لعنتی٬ سرت را بر رویش بگذاری و یک دل سیر گریه کنی...یادت هست؟! و از آن مهمتر اینکه "کسی" بدون اینکه بپرسد چرا ، تند و تند اشکهایت را پاک کند و نوازشت کند...خوش به حال "تو"!
پ.ن3:حرمت نگه دار،د ل م ... گلم...که این اشک خون بهای عمر رفته من است، میراث من!نه به قید قرعه...نه به حکم عرف...یک جا سند زده ام همه را به حرمت چ ش م ا ن ت....به نام تو، مهر و موم شده به آتش سیگار متبرک ملعون!...همین سیگاری که اشک هار ا هم پنهان می کند!
مهم نیست: امشب تولد یک مرجان بود!