رفیق...(ها! کلمه نامانوسی ست)

اگر دیدی کنار ماه می خندم؛ یا میان بادها می گریم...

اگر زیر بارانی ام یک چمدان و چتر کهنه دیدی...حرفی نزن لطفا! به جایی چیزی نگو..

بگذار مردمان این سوی ماه و آن سوی آفتاب؛ در خانه هایی که چراغ هایشان پر از پروانه های مرده ست...در خواب نزدیک سحر...نام مرا هجی کنند!...من سال هاست لابه لای حرف های مردمان خانه دارم؛ من سال هاست پشت پلک های بسته مرده ام...سالهاست با غریبه ترین زایمان ها...به دنیا سریده ام.

رفیق...(همان توضیح قبلی) یک روز که سکوت از لبانم می ریخت و تو می دیدی آن روز را...من به دور دنیا می گشتم؛به دور ماه و ستاره که آسمان را دور می زنند؛ برمی گردند به شب ها و سکوت های ما...به خیالاتی که می آید گاهی...ویران می کند؛عاشق می کند گاهی...ها!عاشق می کند...غریبه نیستی با آن!

ولی امروز که حرف می زنم

نه ستاره ها و ماه...نه خیالات گاه عاشق...که ناگهان کعبه دور من چرخ می زند*...و من روزنامه را نه مثل عطار که دکانش را...من روزها و روزنامه های تا غروب را ترک می کنم...

می روم جایی دورتر از سوتی که با قطارها کشیده ام...می روم...تا آخرین ذکر اولیاء فراموش شده را؛ روی پوست زمان بنویسم.!

می خواهم از امروز؛کعبه گوش کند*...من پر از حرف های مردمان از یاد رفته ام!

*شبیه جهانی در تذکرة الاولیاء عطار نیشابوری

پ.ن۱:دیوانه ام نخوانید...پنهانی...واژه هایم زخم خورده است...شما که غریبه نیستید!

پ.ن۲:می خواهم رازی را با«تو» بگویم.چشمانت به من آرامشی می دهد که انگار می شود همه راز های جهان را یک جا برایت گفت.و تو با همان لبخند امن!فقط نگاه کنی...گوش کن:«..................» این یک راز جاودانه بود!می دانم که باور می کنی...!می دانم.

پ.ن۳:کجا گویم که با این درد جان سوز.....طبیبم قصد جان ما توان کرد!