جبه ای ازقدیم با من بزرگ می شود؛با جیب هایی از دست های پدرم پر

که فردا را هرروز

                       در آن می ریخت تاراه مرا ازبوسه به خدا برساند .

در راه اما چقدرهمسایه هادور بودند وخدا نزدیکتر ازآن همه دور .

وگاهی خدا چقدر دور می شد ازرگ ها من وشانه های گیاه ومن چقدر گمراه می شدم

                    در دشت ها وخیابان های ازبوسه تاخدا.

در راه اما صدایی درچشم بره هاگفت:

تو درمیان آن بوسه دور تابزرگسالی جبه ی از قدیم کجا بوده ای؟ 

روی شانه های نبودخدا؛دور از رگهای نزدیک حیات

                                                            کجابوده ای؟

ومن خیال می کردم شبانی در من ازاولین بوسه تا امروز

ناگهان دور شد ازدست وعتاب های موسی و راه

                                                        به گمشدگی های انگار همیشه رفت.

هنوزهم خیال می کنم من همان شبانم که دلم می خواهد

دهانم از ذکرو جهانم از ستاره وشب

                                       وجیب هایم از فردا پر شود.

حتا پیشانی ام ازبوسه وپیراهنم از سوز جان؛چاک.

وحالاچقدر گنم شدن های پس ازعتاب های موسی را دوست دارم...دوست دارم

این روزا نمی دونم چرا این طوری شدم.دوست دارم فقط برم.نمی دونم کجا.ولی دوست دارم برم.۵شنبه می خوام برم کویر نوردی برای رصد ستاره ها...فکر می کنم آسمان پرستاره کویر همونجایی باشه که دنبالشم.خدا کنه... راستی یه چیز دیگه.این روزا باز هم دلم برای یک عزیز دور از وطن تنگ شده.یک هانیه کوچک بایک قلب بزرگ ونمی دانم چرا این دلتنگی ؛عجیب مرا درهم می فشارد.همچنان برایش شمع روشن می کنم وعود می سوزانم .تا روزی که بیاید ومی دانم که دور نیست آن روز.۵ شنبه لیلة الرقائب است.شب آرزوها.می خواهم تمام این شب را برایش دعا کنم.و آرزو کنم که بیاید.زود زود.اینجا خیلی ها به آن احساس و بزرگی نیاز دارند.دوستت داریم هانیه...