به بالا قسم!
مردمان دور و نزدیک این همه شهر و عقل و کتابخانه های بزرگ
همیشه چیزی را پنهان می کنند:
گاهی حرفی؛ عکسی؛ شرمی؛ یا نامی را!
من هم به سهم آشکاری حالم که خراب؛ گاهی پشت کلمات چتری را....پشت جیب پیراهنم خدایی را...پشت دست هایم یا کنج خیس آستینم رویم را...خودم را پنهان می کنم از آدمی!...که با رابطه های من هیچ رابطه ای را در نمی یابند!
نمی شناسی ام: نه بوی این علف را که در من
نه این نگاه و آن پیراهن روزم را...و نه آن شبان آمده را
که می آیم از کودکی های دنیا...تا همین تهران بی دلیل که مال توست!...تا همین دنیای قشنگ!...که بخشیدمش به شما...!!!
وین وقت می روم؛ خودم را به پشت های دیروز برسانم...به کودکی که دستم را بگیرد و به پیشین روزهای جهان ببرد...
رازهای آنجا اما
برای خودم...
پ.ن۱:خسته ام از سیب که از درخت جهان می افتد...از ماه که عاشق می کند...
از راه که به مردمان بسیار می رسد.
صحرا را برایم بیاورید...با صندلی دیر سال پدرم!
کافیست
میهمانی این دنیا کافیست....!
پ.ن۲:«جهان خواران وسرمایه داران و وابستگان آنان توقع دارند که ما شکسته شدن نونهالان و به چاه افتادن مظلومان را نظاره کنیم و هشدار ندهیم؛ وحال آن که این وظیفه اولیه ما و انقلاب اسلامی ماست که در سراسر جهان صلا بزنیم که ای خواب رفتگان!ای غفلت زدگان!بیدار شوید و به اطراف خود نگاه کنید که درکنار لانه های گرگ؛ منزل گرفته اید.برخیزید که این جا جای خواب نیست!و نیز فریاد کشیم! سریعا قیام کنید که جهان ایمن از صیاد نیست...»
ـ پیام امام خمینی (ره)به مناسبت سالگرد کشتار خونین حجاج بیت الله الحرام و قبول قطعنامه ۵۹۸