چه زیاد کودکانی راه رفته اند در من؛ چه زیاد دویده اند.از روی دستهایم پریده اند...
به دست خدا دست زده اند.بعد رفته اند به بزرگسالی این همه اتاق مردمان
نشسته اند روی دستهای دعاشان
که چشم انتظار پیغمبران بزرگند...
کلمات زیادی حالا
درمن از کودکستان های دنیا می آیند.می پرند...
به ماه دست می زنند.به ستاره هم.
می روند برای خودشان لابه لای کارهای عجیب خدا؛ دور می زنند؛ سیر می کنند؛می آیند پایین و
مثل یک فیلسوف کوچک می نشینند میان انگشت وشقیقه ام...خیره به دنیا.
که چطور مشکل ما وخدا
مشکل سکوت وصدا
حل شود!
بعد می پرند در سکوت گهواره ای در من به خواب می روند.
خوابم گرفته درسکوت زمین...چراغ ها راخاموش کنید...ماه را هم!!!
پ.ن:دوست عزیزی دارم که گاهی اوقات؛ وقتی از آدمهای اطراف وانتظارات بی پایانشان خسته می شویم گپی کوتاه؛ هردویمان را(والبته بیشتر من را) سرکیف می آورد.می گفت:.وقتی نوشته هایت کوتاه است و موجز؛نظرات خوانندگان هم دقیق تر می شود. تصمیم داشتم دیگر طولانی ننویسم...اما راستش دلم برای تهوعات ذهنیم تنگ شده بود! می دانم که او؛من را به سادگی وصداقتم خواهد بخشید..